Flag-football & San Antonio

Het is alweer bijna twee weken geleden dat ik een berichtje gepost heb, maar ik heb het in de afgelopen 2 weken dan ook behoorlijk druk gehad. Vooral het huiswerk valt best tegen. Ik ben natuurlijk helemaal geen huiswerk gewend, en dan is het hier ook nog eens behoorlijk veel...

Ik had beloofd dat ik wat meer over mijn andere vakken zou schrijven, maar dat doe ik nu nog niet, want ik heb nu genoeg te schrijven over de afgelopen 2 weken.

Ik had me ingeschreven voor het flag-footballteam van mijn dorm. Het team is gemixt jongens-meisjes en flag football is een behoorlijk veel softere variant van American Football. De regels zijn vrij wel gelijk, alleen is fysiek contact uit den boze. Tackelen doe je door iemands 'flag' te pakken. Dit is een riem die je om je middel draagt, met een paar linten eraan. De riem zit heel losjes met een soort wasknijper vast, zodat iemand anders hem makkelijk van je af kan trekken. Het spel is behoorlijk soft, en van de 11 spelers in ons team (waarvan er max 8 tegelijk in het veld mochten) kenden er welgeteld 5 de regels van american football (waaronder ik) en waren er slechts 3 die ooit eerder (flag)football gespeeld hadden. We werden dan ook kansloos ingemaakt. Het was wel grappig, maar volgende keer zou het toch wel leuk zijn om wat meer kans te maken. Dit alles was anderhalve week geleden, op zondag.

De dinsdag erop was Peter (de Oostenrijker dus, niet de (club-)Belg die al geruime tijd zoek is) jarig. Dit vierde hij in de cain & abels (de $1 bier kroeg, althans, op dinsdagavond). Uiteraard liet hij zich door alle vrouwen zoenen:


Na afloop hadden we toch wel wat trek gekregen, maar het enige wat nog open was, was de drive-in van de lokale hamburgertent. Dus we besloten te voet door de drive-in te gaan. Voor ons leek dat op dat moment heel normaal, maar mensen keken ons toch wel raar aan... Zeker toen Bernhard ook nog eens geknield, alsof hij aan't auto-rijden was bij het loket kwam aan'rijden'. De hamburgers waren overigens, zoals dat in NL ook altijd met de shoarma gaat, 's avonds heerlijk, en de volgende ochtend vraag je je af wat je in godsnaam bezielde om die dingen te eten.

Vrijdagavond was er weer een huisfeestje hier een paar straten verderop. Helaas waren ze verraden, waardoor ze geen alcohol mochten schenken. Geen probleem, dan nemen we zelf toch een paar biertjes mee? Wij hadden in ieder geval de grootste lol:

(vlnr: Amit, Peter & Nicolai)

De volgende ochtend moesten we alleen al om 8 uur melden voor onze excursie naar San Antonio. Dit scheen de mooiste stad van Texas te zijn. Bovendien hadden ze hier echt cultuur! Echt goed voelden we ons alleen niet na de vorige avond en de zeer korte nacht. Maar we stonden stipt op tijd bij "the international office", nouja wij, want Amit kwam pas 40 minuten later aanwandelen, nadat wij hem zonder overdrijven ruim 10x gebeld hadden. Hij was overigens niet de enige die te laat was, en dit zette een trend voor de excursie....
De bustrip werd overigens nuttig besteed:


Aangekomen in San Antonio, brachten we als eerste een bezoek aan "The Institute for Texan Cultures". Dit museum is eigendom van UT (University of Texas). Ondanks het feit dat we na onze bustrip niet heel veel frisser waren dan een paar uur eerder....

....was het een heel interessant museum, waar aandacht wordt besteed aan alle culturen die hun invloed hebben gehad op die van Texas. Zo bleken de Duitsers de eersten te zijn die hier leraren heen stuurden, blijkt Luxemburg een stad in België te zijn, waren er heel wat verschillende stammen indianen in Texas, zijn er daar nu nog maar een paar van over, had Amit bedacht dat Indiërs niet populair waren bij de vrouwen, dus dat hij maar door het leven moest gaan als Indiaan, vond ik dat hij dan wel de laatste overgebleven indiaan moest zijn van de "Fullo'Poo" stam, begreep hij in eerste instantie niet dat dat sloeg op het feit dat hij alleen maar onzin (poo) uitkraamde die ochtend en vond Bernhard zijn nieuwe roeping:


Na het museum gingen we naar een soort lokale permanente markt (overdekt met airco uiteraard) waar we 3 uur hadden om rond te kijken en te lunchen. Omdat we inmiddels wel wat honger hadden, gingen we eerst lunchen. Er was een Tex-Mex restaurant wat enorm druk was, en dus wel goed moest zijn! Dit viel eigenlijk allemaal wel een beetje tegen, al was het niet verkeerd. Erg grappig was trouwens de straatmuzikant aan de overkant (we zaten buiten), wiens panfluitmuziek vrolijk verder ging, ook al was hij even aan't uithijgen. Z'n repertoir was overigens overweldigend, na 4 nummers begon hij weer bij de 1e!

De markt was echt vreselijk. Zo toeristisch en alleen maar rotzooi! En daar moesten we ons dus nog 2 uur lang zien te vermaken... Geen succes.
Vervolgens gingen we naar de Alamo, dit was waar de hele dag om draaide. De Alamo is ongeveer het enige stukje historie wat ze hier hebben.
De Alamo was in 1724 gebouwd als missie door de Spanjaarden en kreeg de naam "Missión San Antonio de Valero". Gedurende bijna 70 jaar behield het deze functie. In 1793 werd de missie opgeheven en werd het land geschonken aan de op dat moment daar wonende Indianen. Het gebouw werd gebruikt als huis voor Spaanse Cavalerie, de soldaten noemden hun verblijf de Alamo, vandaar de huidige naam. Tijdens de vrijheidsoorlog van Mexico werd de Alamo door beide zijden gebruikt (ofwel: veroverd en gebruikt als basis, vervolgens weer heroverd enz.). Vervolgens speelde de Alamo een kritieke rol in de Texaanse revolutie. In eerste instantie werd de Alamo door de Texanen ingenomen, maar een jaar later deden de Mexicanen nog een poging om hem te heroveren, een 13 dagen lange strijd volgde. De Texanen kregen hierbij steun van enkele veteranen uit de Verenigde Staten. Voor zover ik het begrepen heb, zegevierden de Mexicanen na de 13e dag in een pirusoverwinning. De Texanen zien de Alamo echter tot op de dag van vandaag als een soort heilige grond, symbool voor hun vrijheid.

De Alamo

Texas won uiteindelijk de oorlog, bleef ongeveer 10 jaar onafhankelijk en sloot zich vervolgens in 1845 aan bij de Verenigde staten en werd zo de 28e staat.

Maargoed, de Alamo was ook best interessant, maar we hadden tot 7 uur de tijd, en nadat we op de Alamo waren uitgekeken was het een uur of half 4. Zo geweldig als San Antonio zou zijn... wij konden het niet vinden. We hadden gehoord dat we zeker naar de "Riverwalk" moesten gaan. Dit is een beetje vergelijkbaar met de oude gracht in Utrecht, waarbij kroegjes bij het water zijn, terwijl de normale kade een stuk hoger is. Leuk allemaal, alleen hier zag het er allemaal uit alsof het 10 jaar oud was, en het was niet heel bijzonder.
Wederom moesten we onszelf dus zien te vermaken, waarbij we de meest vreemde dingen verzonnen: zoals elkaar fotograferen terwijl we sprongen, zo heb ik deze foto's gemaakt (heel snel achter elkaar genomen):

Let vooral op de kerel op de achtergrond, die heel verbaasd kijkt.

Toen het dan eindelijk 7u was, kwamen we aan bij de bus(sen: 3 stuks), maar we konden niet vertrekken, want er was iemand kwijt. Pas een uur later kwam ze bij de bus aan! Heel irritant.
Al met al was de dag ok, maar hadden we 'm zelf behoorlijk anders ingedeeld als we er op eigen gelegenheid heen waren gegaan.

Zondag ben ik weer hard aan mijn huiswerk gegaan, afgewisseld met een korte "training" voor Flag-football (we hadden dit weekend geen wedstrijd).

Ik beloof dat het nu geen 2 weken meer zal duren voor mijn volgende bericht.

Caspar

p.s. laat een berichtje achter! Ik vind het leuk om te zien wie deze pagina allemaal bekijken.