Terug in Austin

Woensdagochtend was het dan weer zover: terug naar Texas. Om 8 uur stond ik op Schiphol en moest ik mijn bagage af gaan leveren (ik was al ingechecked). Dit zou eventjes tricky worden, aangezien ik twee koffers had, waarvan er eentje 2.5 kilo te zwaar was. Door ze echter tegelijk op de band te zetten had de juffrouw achter de balie niets door (of vond ze het niet erg), en hoefde ik dus niet bij te betalen. Vervolgens moest ik door de paspoort-controle. Hier stond een enorme rij voor (in vertrekhal 2) dus besloot ik naar vertrekhal 3 te lopen om te kijken of de rij korter was. Dat was zo en ik was dus zo door de controle. Natuurlijk even de tax-free shops uitgechecked en een flesje (1 liter) Glenfidich 12 jaar oud op de kop getikt voor 21 eurootjes, en op naar het vliegtuig. Ik vloog met een 747-400 combi (dus half vracht half passagiers), en had geregeld dat ik bij de nooduitgang zat. Ik had er alleen even geen rekening mee gehouden dat in de deur van de nooduitgang zo'n groot luchtkussen zit opgevouwen en dat je dus niet aan het raam moet gaan zitten. Bovendien zat ik naaste een chinees en een arabier, die beiden bespaarden op hun deodorant (en eentje was al ladderzat). Gelukkig had ik al bij het instappen een gezellig praatje gemaakt met de stewardess, die vervolgens naar mij toe kwam en me wees op een vrij plek aan het gangpad bij een andere nooduitgang. Ik ben dus snel verkast.
Mijn buurman daar was een Nederlander die scheeps-schroeven repareerde en daarvoor in Houston moest zijn. Hij was niet bepaald de meest intelligente man, maar hij was wel heel vriendelijk en hij kon absoluut zijn mond niet houden.

De vlucht was verder prima. De service van KLM is niet te vergelijken met die van United: het eten was zowaar goed eetbaar, het bier gratis, een gratis cognacje bij de koffie, echt helemaal top. Bovendien waren de stewardessen ook heel aardig en dachten ze met me mee door mijn buurman rijkelijk van rode wijn te voorzien zodat hij wat stiller werd. Mijn buurman vond dat op zijn beurt helemaal geweldig want volgens hem kostte die wijn uit Chili wel 60 euro per fles (waar ik natuurlijk niet op in ging).

In Houston aangekomen moest ik mijn bagage opnieuw inchecken (dat kon op de een of andere manier niet automatisch), maar dat kostte me niet zoveel tijd omdat je toch je bagage zelf door de duane moet begeleiden. Mijn zwaarste koffer was nu inmiddels meer dan 3.5 kilo te zwaar (er zat nu een liter whiskey bij), maar ook ditmaal leverde me dat geen problemen op.

Mijn vlucht naar Austin werd vervolgens wel met 2 uur vertraagd vanwege noodweer wat ineens uitbrak boven het vliegveld.
Met twee uur vertraging kwam ik dus uiteindelijk aan in Austin waar Justin me al stond op te wachten. Een paar minuten later was ik thuis, waar ik maar meteen probeerde of mijn auto nog zou starten. Dat deed hij als een zonnetje, dus dat was alvast 1 zorg minder.
Toen ik mijn appartementje binnenkwam, viel me meteen op dat er een 50 inch tv stond. Al snel kwam ik er achter dat ik een nieuwe huisgenoot heb, en na even wat geshopt te hebben (ontbijt e.d.) kwam ik thuis en was hij er. Hij is 19, doet een studie 'film' (vraag me niet precies wat het is) en is in tegenstelling tot mijn vorige huisgenoot wel heel sociaal. Een mooie meevaller dus!

Binnenkort meer.

Laatste update vanuit Nederland

Vandaag is de laatste avond dat ik nog in Nederland ben. Morgen vlieg ik om 10:10u naar Houston om van daaruit door te vliegen naar Austin. Daar zal ik, als alles goed gaat, om 16:30u lokale tijd (23:30 NL tijd) aankomen.

Ik vond het leuk de meeste mensen weer gezien te hebben, en voor degenen waarbij dat helaas niet gelukt is, in december is er weer een kans.

Caspar

GVB & Handicap

Mijn verblijf in Nederland zit er bijna op. Aanstaande woensdag vlieg ik weer naar Austin (via Houston) en moet ik weer hard aan de studie.

Deze vakantie heb ik samen met mijn moeder leren golfen. Op 26 juni hebben we onze eerste proefles genomen en na een spoedcursusje had ik op 9 augustus mijn GVB examen. Het theorie gedeelte van het examen was echt een eitje, maar de praktijk was ik niet zo heel zeker van. Bovendien moest ik de praktijk in de stromende regen doen. Uiteindelijk had ik het net gehaald, en daar gaat het natuurlijk om.

Ik moet zeggen dat ik de "sport" steeds leuker ben gaan vinden. In het begin leek het me wel leuk om te kunnen, maar nu ben ik echt enthousiast aan't worden, al heb ik nog altijd moeite het een sport te noemen.

Met mijn GVB op zak kon ik eindelijk een lekker balletje gaan slaan met clubgenoten. Zo ontstond ook het plan om maar meteen voor mijn handicap te gaan. Over 9 holes, met Langeveld, op de Hilversumse Golf Club, haalde ik een score van 19, wat genoeg is voor een handicap van ongeveer 35. Sindsdien heb ik nog een tweede kaart ingeleverd, en morgen ga ik nog een derde en laatst benodigde baan spelen en scorekaart inleveren om een handicap te krijgen.

mijn moeder en onze "Pro" Christiaan

afslag

sommige ballen landden niet helemaal op de fairway

anderen wel

oefenswing

en de afslag

Oostenrijk

Na een dagje Aviodrome met mijn vader, vertrok ik op 1 augustus naar wenen om Peter en Bernhard op te gaan zoeken. Justin zou ook komen en natuurlijk zou ik daar Patrick (die ook in Austin had gezeten) en Joseph en Peter (vrienden van Peter die hem in Austin waren komen opzoeken) gaan zien.
Na het een en ander te hebben uitgezocht bleek het het goedkoopste te zijn als ik naar Wenen zou vliegen. Voor 150 euro had ik een ticket met de KLM. Heel grappig was het om de dag ervoor bij het Aviodrome van alles van de geschiedenis van Fokker te hebben geleerd, en dan vervolgens met een Fokker F100 naar Wenen te vliegen. Het verbaasde me dat het vliegtuig (dat toch al redelijk op leeftijd is) behoorlijk stil en comfortabel is. Te meer omdat ik had weten te regelen dat ik bij de nooduitgang zat, dus had behoorlijk veel beenruimte.

Na een vluchtje van net iets meer dan 90 minuten landden we op Wenen. In de aankomsthal zag ik daar Justin (die een kwartier eerder was geland) al staan wachten op zijn bagage. Mijn koffertje kwam al snel en het wachten was dus op zijn koffers. Na een tijdje bleek dat één van zijn koffers de overstap op het vliegveld van Frankfurt niet had gehaald, dus moesten we dat even laten registreren. Bernhard stond ondertussen al ruim een uur op ons te wachten, en bracht ons vervolgens naar zijn appartement, waar we de komende twee nachten zouden slapen.

Nadat we daar een beetje gesettled waren en Justin een douche had genomen (hij was immers 20u onderweg geweest), gingen we naar het Schweizerhaus in Wenen om wat te eten. Ondanks dat de naam anders doet vermoeden serveren ze daar typisch Oostenrijkse maaltijden met een lekkere (Tsjechische, dus de echte) Budweiser. Daar hebben we met een hele groep gegeten:

v.l.n.r. Bernhard, studiegenoot van Peter en Bernhard, Justin, Patrick,
Michaela (vriendin van Peter), Doris (vriendin van Joseph), Peter en Joseph

v.l.n.r. Justin, Patrick, Alex(andra), Emu (Emanuel?), Michaela en Doris

Bij het Schweizerhaus hebben ze een soort van permanente kermis in Wenen, waar we vervolgens met zijn allen in de botsauto's gegaan zijn en met de mannen op een go-kart baantje geraced hebben. Van de botsauto's heb ik nu (2 weken later) nog blauwe schenen!

Daarna zijn we wat gaan drinken in een paar Weense clubs, en hebben we ons laten inwijden in de Oostenrijkse gebruiken bij het uitgaan. Zo worden er op een gegeven moment geen rondjes pils of sterk meer gehaald, maar wordt er een 'Schiff' besteld. Dat is een dienblad met in het midden een fles sterk (vodka) en daaromheen drank om het mee te mixen (red bull en aardbeiensap zijn populair). Nu moet ik eerlijk zeggen dat die vodka-aardbeiensap inderdaad wel wat heeft. Rond een uur of vier trok Justin het alleen niet meer met zijn Jet-lag, en zijn we naar huis gegaan.

v.l.n.r. Patrick, Justin, Peter, Doris en Joseph

De tweede dag zouden Justin en ik (en Emu die op bezoek was uit Zwitserland) een rondleiding krijgen door Wenen, maar eerst moesten we even langs de universiteit omdat Bernhard daar moest werken en Peter iets moest inleveren.

Deze versierde vuilverbrandingsinstallatie staat pal naast de universiteit.

In ons rondje sightseeing in Wenen hebben we het volgende gezien:

Paleis Schönbrun, het zomer-onderkomen van Sisi (Keizerin van Oostenrijk-Hongarije):

De Kathedraal van Wenen:

Het Weense Operagebouw:


Het Presidentieel Paleis:


De staatsbibliotheek:


Natuurhistorisch Museum:


Het parlementsgebouw:

En toen was het weer tijd om te eten en drinken. We gingen naar een oud-universiteitsgebouw waar nu veel restaurantjes in zitten en wat een mooie open binnenplaats had waar we dus buiten konden zitten. Hier hebben we een overheerlijke Wiener Cordon Bleu genuttigd, en natuurlijk een paar biertjes.

Daarna zijn we naar een cocktail/karaoke bar gegaan, waar we maar een paar cocktails wilden nemen, maar we bleven hangen en Justin liet zich gaan met de microfoon.

Die avond zijn we geëindigd in een of andere hele rokerige kroeg die ongeveer 24 uur per dag open blijft:

Bernhard moest de volgende dag (vrijdag) nog iets afmaken en ging om een uur of 5 naar huis. Omdat Justin en ik nog wilden blijven besloten wij dan maar bij Peter te blijven slapen. Uiteindelijk bleven we tot een uur of zeven, en thuis aangekomen kwam Justin erachter dat hij en Peter hun rugzak in die rokerige kroeg waren vergeten. Dus moesten we weer terug....

De volgende dag (middag!) vertrokken we naar het dorp (Purbach) van Peter en Joseph, omdat zij daar een tuinfeest zouden organiseren bij Peter in de tuin. Daarvoor moesten eerst nog wel even 2 partytenten worden opgezet. Dat is natuurlijk geen probleem, maar toen kwam ik er achter dat dat toch niet voor iedereen zo simpel is als voor een Delftenaar. Ik moest de bedrijfskundigen dus uitleggen hoe dat werkt, en uiteindelijk stonden de tenten fier overeind.

Inmiddels had Peter de drank, het vlees en de salade klaargezet, en konden we rustig aan gaan beginnen met de BBQ en de drank. Justin en ik kregen onze eerste 'spritzer' (een mix met witte wijn en spa rood), een drankje dat daar zeer populair is. Het is een beetje een gek idee, maar drinkt lekker weg, en het zou niet bij 1 blijven. Ook de vodka-aardbeiensap en andere vreemde mixjes waren van de partij en we hielden het tot de vroege uurtjes vol.

Vooral Doris had 'm lekker hangen en was heel grappig dronken.

Zaterdag'morgen' gingen we na het ontbijt een stukje wandelen om van het uitzicht over Purbach en de Neusiedler See te genieten, waarna we bij Joseph in de tuin weer wat wijn gingen drinken. Joseph's opa en oma hadden vroeger een wijngaard, maar met subsidie van de EU is die opgedoekt (er is nogsteeds een groot overschot aan wijn). De wijnen die we kregen waren allemaal uit het eigen dorp, en waren prima te drinken.

Wijnkelders in Purbach

De wijnkelder van Joseph('s ouders)

Na 'ingedronken' te hebben bij Joseph thuis, zijn we naar een Heuriger feest gegaan. Dat is een dorpsfeest bij de wijnkelders die zijn omgebouwd tot een soort restaurantjes met lokale specialiteiten (meestal brood met lokaal beleg en wijn). Ik neem aan dat ik daarbij niet hoef uit te leggen dat we heel wat wijn genuttigd hebben.

In een Heuriger (wijn-kelder)

Nadat het feest was afgelopen zijn we naar de lokale disco gegaan (4 dorpen verderop), om daar nog wat door te drinken en een paar schepen (Schiffe) te nuttigen. Daarbij verloor Justin op het einde zijn portomonaie en paspoort en moesten we allemaal gaan zoeken. Onze zoektocht was vergeefs en toen we het ongeveer hadden opgegeven en op het punt stonden een taxi terug te pakken, kwam Peter er achter dat Justin's spullen in zijn zak zaten. Beiden wisten niet meer hoe dat zo gekomen was....

Justin blij dat zijn paspoort terug is.

Natuurlijk moesten er daarna geintjes uitgehaald worden met de mensen die als eerste sliepen (Patrick, zie foto hierboven). Ook vonden we dat Justin wel het een en ander verdient had nadat hij ons een dik uur voor niets had laten zoeken (en zelf amper mee zocht omdat hij te lam was). Meer foto's van hoe Justin onder handen is genomen zijn te vinden op Photobucket.

Na die avond hadden we de volgende dag nog maar erg weinig dag over. Na de brunch en wat spullen opgeruimd te hebben was het alweer bijna tijd voor diner. Dit zouden we in een lokale eetgelegenheid doen in Purbach, waarna we terug zouden rijden naar Wenen. Na het eten besloten we echter nog een nachtje te blijven en werden we door een vriend van Peter uitgenodigd om bij hun wijnbedrijf te komen kijken (en te proeven natuurlijk). De wijn was prima, en helemaal niet zo duur. Voor geïnteresseerden, Weinhaus Schüller heeft een internet site waarop wijn besteld kan worden: http://www.weinhaus-schueller.at. We hebben een heel aantal wijnen geprobeerd en uiteindelijk ook nog ieder 2 flessen gekocht en 2 flessen gekregen, dus dat was helemaal top.

wijn proeven

Justin poseert met een lekkere rode wijn.

Peter poseert met zijn reuze-worst.

een voorraadje wijn.

Maandag-ochtend zijn we dan toch teruggereden naar Wenen (ik moest om 19u op het vliegveld zijn om terug naar Nederland te gaan). Onderweg heb ik nog geprobeerd wat foto's te maken van de wijngaarden, maar ik denk dat ik niet goed op de instellingen heb gelet (gezien de onzuivere foto en de blauwe gloed).

In Wenen hebben we nog wat cultuur gesnoven door een stadswandeling te maken waarbij we uitgebreid de universiteit bekeken hebben. Ook hebben we ons verdiept in de Turkse minderheden (we hebben in een Turks eethuis geluncht) en hebben we een vroeg avondeten genoten waarbij we ieder 2 worsten van een meter kregen. (Dat was dus wat veel van het goede, ik heb niet meer dan een meter naar binnen weten te krijgen).

Mijn vlucht terug was in een Fokker F70 (dus die kan ik ook van mijn lijstje afkruisen) en eenmaal op Schiphol aangekomen werden we per bus tot ongeveer in de aankomsthal gebracht. We hoefden dus niet ver te lopen, maar vervolgens moesten we wel eindeloos wachten op onze bagage, en even was ik bang dat die er weer eens niet zou zijn. Gelukkig kwam die toch nog aan en heb ik een topweek gehad.