Caspar in Amerika: april 2007

dinsdag 24 april 2007

Vis en Jaag weekend 2

Net als eerder dit semester, was ik voor afgelopen weekend, met een groep studiegenoten uitgenodigd om te komen jagen & vissen op de Ranch van een studiegenoot. Die Ranch ligt ongeveer 500 km ten zuiden van Austin, maar dat is geen probleem, want we werden net als de vorige keer met 2 privé jets opgehaald op het vliegveld van Austin.
Vrijdagmiddag gingen we zodoende direct uit college richting het vliegveld, en door naar de Ranch. Deze keer was het nog licht terwijl we vlogen, en hadden we een prachtig uitzicht over het Texaanse landschap, wat nu door de vele lente-buien nog groener is dan normaal:

v.l.n.r. Bryan, Andrew, ik en Arash

Op de Ranch werden we ontvangen met een heerlijk diner van versgeschoten Nilgai & Kalkoen. Ondanks dat die Nilgai erg veel op herten lijken, smaken ze bijna het zelfde als koeien: een heerlijke steak dus!

Daarna werd afgesproken wie er de volgende ochtend wat zou gaan doen (keuze tussen jagen en vissen). Kocht ik online mijn jacht- en visvergunning, en was het tijd voor een aantal drankjes.
Om een uur of 2 was het toch echt bedtijd, want de volgende ochtend werden we om 6 uur gewekt. Ik zou gaan vissen, en de helicopter naar de visstek zou om 6.30u vertrekken.

Die ochtend werden we verwelkomd door een groot aantal kalkoenen die vlakbij het 'huis' rondscharrelden. Ook liepen er een aantal herten rond (maar die waren net iets te ver weg om een goede foto te maken).
De helicoptervlucht naar de visstek was ook prachtig:

Vervolgens werden we opgesplitst in groepjes van 3 en gingen we op een boot(je) met gids het water op. De vorige keer hadden we geen succes met de visvangst, en ook dit keer kwamen we wat traag op gang. Het grote voordeel was dat we dit keer levend aas hadden, waar de vissen veel sneller op happen dan op dood aas of nep-aas.
Wij visten met flinke garnalen (10-15 cm). En na een half uurtje was ik de eerste die beet had: een Redfish van ongeveer 60 centimeter. Later die dag ving ik nog een Redfish van 50 cm en 2 forellen van ongeveer 40 cm. Ik had veruit het meeste succes met vissen, want in totaal werden er 4 redfish en 5 forellen gevangen op onze boot.

Shrimpie

Redfish

Onze vangst.
De grote vissen met de stip op hun staart zijn Redfish, die anderen zijn forellen.

En de vis werd ter plekke gefileerd.

Vervolgens was het tijd voor lunch. Dus vlogen we in de heli terug naar het huis. Na de lunch ging ik jagen. Het doel was om een Nilgai te schieten, want dat was me de vorige keer niet gelukt, en ik had geen vergunning om kalkoen te schieten, omdat je die niet op internet kon aanschaffen.
Helaas zijn die Nilgai erg schuchter en zien en horen ze jou meestal veel eerder dan andersom, dus zijn ze moeilijk te vinden (of je ziet ze nog net wegrennen).
Na een kilometer of 5 ge(s)lopen te hebben, zonder ook maar 1 Nilgai te zien, besloot ik met mijn gids (Joey) om maar weer in de (pick-up) truck te stappen in de hoop ergens anders meer geluk te hebben (maar trucks horen ze aankomen, dus is het nog een stuk lastiger om ze te vinden).
Herten zagen we wel een paar keer:

Een hert dat net wegrent.

Maar herten zijn over het algemeen makkelijker te vinden op deze Ranch, omdat ze vrij tam zijn. Op een gegeven moment zagen we in de verte een jong hertje staan. Hij stond ons aan te kijken in de truck, maar deed niets. Toen we dichterbij kwamen bleek het toch geen hert te zijn, maar een Nilgai (zie de donkere haren op zijn rug/schouders). Hij was ongeveer 25 meter van ons vandaan, en stond ons doodleuk aan te kijken. Ik besloot dat dit geen sport meer was, en hem dus maar niet te schieten, dus hij had mazzel.

Na zonsondergang kwamen we weer terug bij het huis en stond er weer een overheerlijk diner voor ons klaar. Daarna moest er uiteraard weer gedronken worden. Daarbij keken een aantal mensen stevig in het glaasje, en werd er besloten dat er geworsteld moest worden. Een beer van een vent (Alex), wilde wel worstelen, en Arash (een niet al te grote studiegenoot van me) was dronken genoeg om het aan te durven. Al snel zette iedereen in op Alex en .... (zie video)

De volgende ochtend moest ik weer om 6 uur op om te gaan jagen. Wederom ging ik met Joey op pad, met nog steeds het doel een Nilgai te schieten. Deze keer zagen we een groep mannetjes lopen, maar die hadden ons al lang aan horen komen (in de truck) dus die namen de benen voordat wij het geweer klaar hadden om te schieten.
Wel zag ik een schildpad, konijn, kwartels en kalkoenen, maar met Nilgai's had ik dus weer geen geluk.

(ko)nijntje

Zie de kwartels bij die tak.

en een mooi gekleurde kalkoen.

Deze laatste was niet bang voor ons (en gelukkig voor hem had ik geen vergunning om hem te schieten), en was zeer spraakzaam. Op onze lokroepen reageerde hij enorm (zie video, de trage lokroepen zijn van ons, de snellere van hem).

Daarna was het weer tijd om terug naar Austin te vliegen:

Zie hoe vermoeid we zijn!

Na het weekend begon de realiteit weer: ik moest een huiswerk opgave maken voor het college van vanmiddag. Normaal kosten die opgaven tussen de 2 en 4 uur om te maken. Dit keer niet: Ik begon om half 11 maandagochtend en met een korte pauze voor lunch en avondeten ben ik doorgegaan tot 1 uur 's nachts. Het meest frustrerende was, dat ik nog niet eens halverwege was!
Vanochtend dus om 9 uur weer verder gegaan, en om 13u had ik het eindelijk af! Het wordt tijd dat dit semester is afgelopen! Nog 2 weken college en 1 eindopdracht (en nog mijn onderzoek), en dan zit het er op! Ik kan niet wachten!

maandag 16 april 2007

Onderzoek & Paper

Zoals gezegd had ik afgelopen donderdag het gesprek met mijn Professor. Ik verwachtte dat dit rampzalig zou worden, aangezien mijn voortgang niet om over naar huis te schrijven was, en ik nu vooral druk bezig was met mijn termpapers. Samen namen we mijn model door, en zijn eerste opmerking was, dat ik veel te ver was doorgegaan. Ik had een aantal dingen al in mijn model geïmplementeerd die nog helemaal niet de bedoeling waren. Hieruit maakte ik op dat hij dus kennelijk niet teleurgesteld was in mijn voortgang, al zei hij daar niets over. Daarna probeerden we tot een oplossing te komen voor een vergelijking in mijn model die hele vreemde uitkomsten genereert. Waarschijnlijk hebben we daar een oplossing voor gevonden, maar die heb ik nog niet geïmplementeerd (vanwege die termpapers).
Het gesprek werd daarna kortgesloten doordat ik me moest haasten naar college (hij was in eerste instantie een kwartier te laat, dus het was niet mijn fout). Daardoor had ik amper de gelegenheid om uit te leggen dat het onderzoek momenteel niet mijn eerste prioriteit is, maar belangrijker: dat ik een nieuw idee had voor een scriptie, en dat dat niet meer in zijn geliefde onderzoek valt. Bovendien wordt hij waarschijnlijk niet mijn eerste begeleider, maar misschien 2e of helemaal niet. Dat komt dus een volgende keer.
Vandaag kreeg ik een email van hem, dat de samenvatting (van het nog te schrijven rapport) van mijn onderzoek is goedgekeurd voor een presentatie op de "Society of Petroleum Engineers" conferentie die begin December gehouden zal worden. Dat betekent dat mijn Prof. of ik in December die presentatie moet houden (mits ik mijn onderzoek af krijg, en het interessante resultaten oplevert, waar ik nog helemaal niet zeker van ben).

Verder ben ik nog altijd druk bezig met mijn 2e termpaper. De kwaliteit zal vermoedelijk een stuk lager zijn dan de eerste (Sakhalin II PSA, zie links), grotendeels omdat er niet echt informatie te vinden is (heel veel data, weinig nuttigs), maar ook gedeeltelijk omdat ik het een beetje gehad heb en dit onderwerp me wat minder interesseert. Als het een beetje meezit krijg ik hem nog deze week af.

Verder ben ik weer uitgenodigd door die studiegenoot van me om komend weekend (met een iets kleinere groep dan de vorige keer) weer te gaan vissen en jagen op zijn Ranch in Zuid Texas. Daar heb ik veel zin in, en er zullen dan ook weer veel foto's komen.
Meer volgende week.

woensdag 11 april 2007

Sinds Spring Break

Vanwege de uitgebreide posts over mijn spring break road trip, ben ik helemaal niet meer toegekomen aan wat daarna allemaal is gebeurd.
Helaas heb ik (bijna) geen foto's voor deze post, omdat mijn camera de trip niet geheel had overleefd.
Bij voorbaat excuus voor het hak-op-de-tak karakter van dit verhaal, maar er is de afgelopen weken, op studie na, niet zo heel veel gebeurd, dus dit verhaal bestaat uit de hoogtepunten.

Na mijn trip was het weer terug naar de harde realiteit. De woensdag van spring break had ik een email ontvangen van mijn prof. dat hij een update wilde van mijn onderzoek. Nou ging (en gaat) dat waardeloos, en ben ik ervan overtuigd dat de methode die hij wil dat ik gebruik niet geschikt is, maar gezien het feit dat ik echt een hekel begin te krijgen aan dat onderzoek, heb ik geen zin om daar uitgebreid op in te gaan. Maargoed, ik moest hem een update geven, maar had niets te melden omdat ik redelijk vast zat. Na er weer veel te veel tijd in te hebben gestoken, had ik een doorbraak, waarna ik hem daadwerkelijk iets zou kunnen laten zien, dat gesprek heb ik morgen, dus daar schrijf ik de volgende keer over. Maar om nu vast een vooruitblik te geven: de data die mijn model genereert, is totaal niet realistisch, en ik zit weer helemaal vast (in de volgende stap).

Twee weken geleden kreeg ik een email van Lorie Hernandez, recruiter van Shell, of ik zin had om samen met Ashwin (denk aan mijn petroleum engineering kamp begin januari) en haar wat te gaan eten. Dat was heel gezellig, en we probeerden niet teveel over 'zaken' te hebben, dat was namelijk niet het doel. Maar het feit dat ze ons tweeën uitnodigde is al genoeg teken dat ze ons wel mag, en dat ze haar best doet om ons 'binnen' te krijgen (een passende stage/baan voor ons te vinden). Ik vrees alleen dat een stage voor deze zomer er niet meer in zit, maar aan de andere kant is dat ook helemaal niet zo erg: als ik niets heb, kom ik gewoon lekker naar Nederland en kan ik iedereen weer eens opzoeken.

Ik zat toch wel over mijn camera in, en had (tegen beter weten in) een claim ingediend bij mijn reisverzekering. Ik ging er van uit dat waterschade voor elektronica niet valt onder de dekking, maar niet geschoten is altijd mis, en mijn oude camera had ik pas in augustus gekocht, dus hij was nog zo goed als nieuw. Amper een week later had ik bericht in de bus (nouja, in Oegstgeest), dat mijn verzekering me € 259 zou overmaken, en vrijwel gelijktijdig was dat bedrag op mijn rekening overgeschreven. Nou komt het mooiste: de camera die ik had, is uit productie, omdat hij vervangen werd door een nieuwer model. Dat is waarschijnlijk Canon's manier om de prijs van haar digitale camera's hoog te houden in een markt waar de ontwikkelingen elkaar in rap tempo opvolgen. Het nieuwe model heeft 1 megapixel en een paar opties extra. Via internet wist ik dit nieuwere model vervolgens op de kop te tikken voor $ 301, wat neerkomt op ongeveer € 230. Met andere woorden: ik heb uiteindelijk toch nog winst gemaakt in Vegas! (mijn saldo stond ergens tussen de -10 en -20 dollar)

Gezien het feit dat het einde van het semester nadert (nog 4 weken), komen alle deadlines rap dichterbij. Ik ben dan ook druk aan de slag met 2 termpapers. Eén heb ik inmiddels af, getiteld: "Sakhalin II, a production sharing agreement turning into a lose-lose situation". Het gaat over het omstreden LNG project van Shell in het verre oosten van Rusland, dat afgelopen winter in het nieuws was omdat Gazprom (de Russische aardgasmonopolist) 50% van de aandelen overnam. Mocht je geïnteresseerd zijn, dan kun je hem aan de linkerkant van de pagina downloaden.
Mijn 2e paper gaat over hetzelfde project, maar dan hoe het gefinancierd wordt (waar geld geleend wordt e.d.). Daar ben ik net pas aan begonnen, dus dat duurt nog wel een weekje voordat die af is.

Ondanks dat ik dus erg druk bezig ben met het schrijven van papers en het doen van onderzoek, heb ik af en toe nog wel tijd om even te ontspannen: zo hadden we vorige week een Bowling-toernooi. Inmiddels had ik mijn nieuwe fotocamera, dus ik heb een paar plaatjes geschoten (zie hieronder). Ons team was multi-culti en bestond uit: Federico (Venezuela), Justin (USA), Julien (Frankrijk), Amit (India) en mijzelf. We begonnen met de warming up, die vrij aardig ging: in 5 frames had ik 54 punten, maar een spare open (dus eigenlijk 64 + mijn eerst volgende worp). Dat was meteen mijn laatste succes! In de wedstrijd kwam ik niet verder dan 83 en 94 (we hebben 2x 10 frames gespeeld). Daarmee was ik de leider van het poedelprijs-klassement (denk ik). Maar we hadden in ieder geval veel plezier.

Mijn fantastishe stijl die me dus vrijwel geen punten opleverde

Julien had een onnavolgbare stijl, vooral het 'hupje' wat hij na iedere worp maakte was hilarisch. Puntentechnisch deed hij het niet slecht (binnen ons team).

Federico was de enige die het echt kon, vergeleken bij ons, en haalde dan ook ruim 40 punten meer dan de rest.

Amit beweerde dat het zijn 'eerste keer' was. Ondertussen gooide hij strikes en spares en eindigde hij glorieus 2e (in ons team).

Justin had zijn eigen 'watermeloen', en was zeer wisselvallig. Puntenloze frames werden afgelost met strikes, en uiteindelijk eindigde hij 3e.

zondag 1 april 2007

Spring Break Road trip deel 4: Las Vegas & Grand Canyon

Zoals gezegd vertrokken we 's avonds laat uit San Francisco. We hadden niet al te veel haast, aangezien de reis naar Vegas ongeveer 10 uur zou duren, en we toch pas 's middags ons hotel in konden.
Ik zou het eerste stuk rijden; wat inhield dat we ergens net buiten SF zouden tanken en ik dan die tank leeg zou rijden (wat neerkomt op zo'n 500 km). Bij dat tankstation besloot ik meteen maar 2 blikjes Red Bull in te slaan, om zeker te weten dat ik wakker zou blijven.
Ondanks dat we de 'regel' hadden dat de bij-rijder (voorin) wakker zou blijven om de chauffeur wakker te houden, lagen zowel Amit als Justin al gauw te tukken. Maar aangezien ik me fit voelde liet ik ze lekker een paar uurtjes tukken. Bij onze 2e tankstop lagen die twee nogsteeds te tukken, dus ik besloot verder te rijden. Op momenten dat ik slaperig werd, besloot ik mensen in Nederland te gaan bellen, aangezien het daar alweer dag was. Pas tegen zonsopkomst begon ik echt slaperig te worden, maar aangezien het ook weer lichter werd, werd het tegelijkertijd makkelijker om wakker te blijven. Het kwam er op neer dat ik het hele stuk naar Vegas in mijn eentje gereden heb. Toen het licht werd konden we ook weer genieten van het uitzicht: een heleboel niets, puur woestijn landschap:

In Vegas aangekomen parkeerden we bij ons hotel, en besloten we de 'strip' te gaan verkennen, totdat we in onze kamer konden. Het is echt fantastisch om te zien hoe nep Las Vegas eigenlijk is. Ook begonnen we voorzichtig aan een beetje te gokken in de "penny-slots". Deze automaten kosten dus maar 1 dollarcent per keer, maar je kunt dan ook bijna niets winnen. Om een beetje winkansen te krijgen moet je eigenlijk voor 25 cent per keer spelen. Maar het voordeel is, als je een beetje rustig aan doet, heb je ongeveer een dollar verloren voor elke keer dat een serveerster langs komt om je een drankje te brengen. Met een tip van een dollar (de drankjes zelf zijn gratis), komt het er dus op neer dat je voor 2 dollar wiskey-cola's drinkt (of baco's of wat je ook wilt). Best prima dus.

Toen we eenmaal onze kamer in konden, was het tijd voor een powernap van 2 uurtjes. Daarna gingen we verder met gokken, en bekeken we de wereldberoemde fontein-show van het Bellagio-hotel/casino.

Ons hotel/casino: "Excalibur"
We hadden een riante kamer voor een hele schappelijke prijs per nacht.

Amit met zijn 'winst'.

Later die avond wilden we eigenlijk nog uit gaan, maar we (vooral ik) waren daar veel te moe voor, dus doken we relatief vroeg ons nest in.

De volgende ochtend waren er 'lessen' in roulette, black jack & craps. Dit was best interessant, vooral craps (met de dobbelstenen) waar ik zelfs na die 'les' nog amper iets van snapte. Daarna besloten we naar het zwembad te gaan. Daar kreeg mijn fotocamera zwemles, vandaar dat ik niet meer foto's van Vegas heb. Goede reden om een keer terug te komen. Mijn camera was overigens niet geheel kapot: nadat ik hem uit het zwembad had opgevist, en te drogen had gelegd (voor ongeveer 20 uur), deed hij het weer. De schade is beperkt tot wat waterschade aan het display en een niet meer werkende flits.
Na het zwembad was het weer tijd voor gokken: dit keer probeerden we ons geluk aan de roulette tafel. Uiteraard probeerde ik -lekker dichtgetikt- mijn geluk op de 8 (club), de 29 (OD), de 30 ('huisnummer' van de zaak), 11 (geboortedag) en de 5 (geboortemaand) en zowaar won ik bijna al het geld terug wat ik de dag ervoor had verloren. Justin & Amit hadden meer geluk (respectievelijk 60 en 100 dollar winst).
's Avonds zijn we nog naar een nachtclub geweest (ouch: 30 dollar entree, en dan 7.50 dollar voor een pilsje)! Nadat Justin naar huis wilde om te gaan tukken zijn Amit en ik nog naar een bar vlak bij ons hotel gegaan (pils zelfde prijs, entree 10 dollar), en toen we 'm redelijk hadden hangen, zijn we weer aangeschoven aan de roulette tafel en later de slotmachines. Ondanks dat dat redelijk dom is om te doen als je dronken bent, speelden we beiden quitte en besloten we daarna maar te stoppen omdat we 4 uur later moesten vertrekken!

Het wakker worden de ochtend daarop was dus niet echt feest, en half misselijk en met een kloppende koppijn stapten we in de auto, op weg naar de Hoover-dam. Daar besloten we de rondleiding te doen: heel interessant, al stond m'n hoofd er niet helemaal naar:

Na alles te hebben geleerd over deze stuwdam, reden we verder naar de Grand Canyon. De weg daarnaartoe was uiteraard weer niets meer dan woestijn, maar wederom een prachtig gezicht:

Bij de Grand Canyon zouden we slechts een korte stop maken, om de zonsondergang te zien. Dit was werkelijk waar spectaculair, al denk ik dat een bezoek aan de Grand Canyon midden op de dag nog spectaculairder is, omdat je dan beter diepte ziet door de schaduwen.