Caspar in Amerika: februari 2007

Na het fantastische weekend, vorige week, moest er weer gestudeerd worden. Het mooie weer van het weekend hield aan, en het werd zelfs warmer.

Maandag begon al meteen goed: post van de universiteit:

Niet verkeerd dacht ik zo!

Op dinsdag kwamen Pascal de Smidt en Hans de Ruiter van de TU Delft (Mijnbouw) naar Austin om bij Petroleum Engineering een promo-praatje te houden over Delft. Uiteraard ging ik even kijken, want ik ben altijd bereid Delft te helpen promoten.Het was een leuke presentatie en ze nodigden me uit om om 17 uur mee te gaan een borreltje drinken en een hapje doen op sixth street. Dat is natuurlijk niet verkeerd, dus zo gezegd zo gedaan. Het borreltje werd een iets grotere borrel, enerzijds omdat het wel gezellig was, anderzijds omdat het vrij lang duurde voordat de taxi om naar 6th te gaan er was. Terwijl we wachtten, kwam er een vrouw van middelbare leeftijd bij ons zitten. Ze was óf behoorlijk dronken, óf niet helemaal 100%, maar ze had heel wat verhalen en vertelde dat het Fat Tuesday (Mardi Gras) was. Daarbij gaf ze mij een hele zooi kralenkettingen, met het verhaal dat ik die aan meisjes moest geven, en dat die mij in ruil daar voor zouden 'flashen'. Niet dat ik daar nou echt op zat te wachten, maarja...
Uiteindelijk kwam de taxi opdagen, en vertrokken we richting 6th.

Daar aangekomen -rond een uur of 8 - was de straat al afgezet (wat normaal alleen in het weekend na 23u gebeurd), en bleken de meeste eetcafees behoorlijk gevuld (45 minuten wachten). Uiteindelijk vonden we een wat duurder uitziend restaurant waar we maar besloten te gaan eten. Het eten was heerlijk (bedankt Hans & Pascal): garnalen vooraf, en een goede steak als hoofdgerecht. Na het eten ging ik naar de Cain & Abels, waar Ben zijn verjaardag vierde. Toen dat op het einde aan liep, zijn we met een klein groepje terug naar sixth street gegaan, waar we nog even afgetopt hebben alvorens ik ee taxi terug nam naar huis (bussen rijden doordeweeks niet 's nachts naar mijn appartementen complex).

Gevolg van de nachtelijke escapades was, dat ik woensdag zo brak als een konijn was, terwijl ik een presentatie moest voorbereiden en moest studeren voor een tentamen (beiden voor donderdag). Bovendien werd het die dag 32 graden, dus heb ik niet heel veel gedaan (behalve dan aan het zwembad in de zon liggen; het zwembad zelf is nog te koud). Donderdag ochtend moest ik dus als een razende aan het werk. Bovendien werd ik gebeld door PFC Energy (een consultant) met een aanbod voor een stage voor van de zomer. Ik heb de details daarvan nog niet, maar ik ga ze daarover morgen opbellen, dus nieuws daarover volgt volgende week.

Mijn tentamen ging overigens prima, en de presentatie die ik moest houden verliep ook goed, dus mijn dagje brakheid had geen negatieve impact gehad.

Zaterdag middag had ik afgesproken met Justin en Amit, om onze plannen voor Spring Break vast te leggen. We gaan een roadtrip maken naar de westkust. Uitgebreid verslag daarvan komt achteraf, maar hier alvast de route die we gaan afleggen: klik hier voor de route in google maps.

Zondag aan het eind van de middag, zijn we met een stel studiegenoten naar Lake Travis gereden, om daar een hapje en een drankje te doen, en te genieten van zonsondergang:

Vanaf het moment dat de zon onderging, dook de temperatuur naar beneden, en zaten we allemaal te vernikkelen van de kou:

Tot volgende week, en laat eens een berichtje achter!

Zoals ik in mijn vorige bericht al vertelde ben ik deze week een social security number gaan aanvragen. Dat kantoor is echt vaag, je komt binnen, moet een nummertje trekken, en vervolgens zit je daar in een zaal met tussen de 100 en 150 hispanics. Ik was werkelijk waar de enige blanke! Na een wachttijd van ongeveer anderhalf uur, was ik eindelijk aan de beurt. Ik bleek het verkeerde nummertje getrokken te hebben, en ik moest een formulier invullen. Gelukkig was de dame die me hielp vriendelijk genoeg om me op de 'reserveringslijst' te zetten, in plaats van me een nieuw nummertje te laten trekken (met de bijbehorende 90 minuten wachttijd). Dus na 5 minuten was ik bij het goede loket aan de beurt. Daar moet je wat papierwerk laten zien, een handtekening zetten, en vervolgens mag je weer naar huis, en als alles goed gaat, krijg je dan na ongeveer 4 weken een pasje thuisgestuurd met je sofinummer (SSN).
Ook ben ik afgelopen week met mijn professor gaan praten over die presentatie die ik moet gaan geven. Behalve dat ik niet wist waar die over moest gaan (aangezien ik nog in zo'n vroeg stadium van mijn onderzoek zit), valt het ook nog eens samen met 2 van mijn colleges. Het komt er nu op neer dat ik mijn onderzoeksplan moet presenteren, en bij het 2e college moet ik maar gewoon te laat binnenkomen (heb dat met die prof. overlegd).
Bovendien wist mijn prof me te vertellen dat hij het paper wilde insturen voor een conferentie van de Society of Petroleum Engineers (SPE) die in december in Dubai gehouden zal worden. We hebben afgesproken dat ik vermeld zal worden als 1e auteur (wat vrij ongewoon is voor studenten). Bovendien mag ik misschien, als hij niet kan, mijn paper op kosten van de universiteit gaan presenteren in Dubai! (maar dit is dus heeeeel onzeker, mijn paper is nog niet eens af, laat staan geaccepteerd)

Dit weekend hadden we een uitje met de boys van mijn studie (21 man): het blijkt dat een van die gasten behoorlijk welgesteld is. Zijn familie heeft een eigen oliebedrijf hier in Texas (Sanchez Oil) en zijn vader heeft meegedaan aan de afgelopen verkiezingen voor Gouveneur van de staat Texas (wat Bush ook is geweest). Hij was de Democratische kandidaat en heeft (dus?) verloren, maar het is dus niet de eerste de beste vent.
Patricio (zijn zoon) had ons dus uitgenodigd om een weekendje naar (een van hun) ranch te komen. En aangezien deze ranch een behoorlijk eind hiervandaan ligt, was er vervoer geregeld: vrijdagavond werden we om 18:15u verwacht op Austin Bergstrom Airport, maar niet de gewone terminal, maar de privé jet-terminal. Daar werden we opgehaald door 2 vliegtuigen van de Sanchez Oil Company:

Chai & Cengiz (spreek uit Jenkus) in de 'terminal'

Wachten in de terminal tot de rest er was

Andrew & Stephan (die eigenlijk Hee-song heet)

Poseren voor de Cesna Citation

En in de citation (vlnr: Arash, Andrew, ik, Federico)

Jae -Won en Ben

Ondertussen ging de zon onder in Austin

We werden naar Kingsville (iets ten zuiden van Corpus Christi, zo'n 350 km van Austin) gevlogen, waar we werden opgehaald door 2 (pick-up) trucks en een busje (waar 14 man in pasten). Van het vliegveld tot het entree hek van de ranch was ongeveer 30 minuten rijden. Van het hek tot het huis was nog eens ruim 30 minuten!!!!
Bij het huis aangekomen werden we naar onze kamers geleid:

De kamers waren extreem groot! En we deelden met z'n 2en een kamer (er waren in totaal 12 kamers voor gasten), wow! Mijn kamergenoot (op de foto) was Nishant.

Nadat we ons gesetteld hadden in onze kamers, werden we verwacht in de woonkamer, waar het avondeten en de drank klaarstonden. De woonkamer was werkelijkwaar reuzachtig:

Er was meer dan genoeg alcohol!
(vlnr Stephan, Federico & Chai)

En het eten was heerlijk!

En na het eten werd er gepokerd (Texas Hold'em natuurlijk):

Uiteindelijk gingen we om een uur of half drie naar bed. En de volgende dag was de wake-up call om 5:50u. Extreem vroeg, maar daardoor kon ik wel een mooi plaatje van de zonsopkomst schieten:

Na een heerlijk vers ontbijt, ging ik met de eerste groep mee vissen. De visstek was een eindje verderop, maar onbereikbaar per auto, dus namen we de heli:

Overigens hadden we de avond van te voren op internet een vis- en jachtvergunning gekocht. Als je dat niet hebt, en je wordt gepakt, heb je echt een probleem namelijk! Op de heenvlucht in de heli, zat ik voorin en kon ik een beetje 'meevliegen'.

Het was geweldig weer om te vissen, maar omdat het zo vroeg was, was het nog wel behoorlijk koud! Helaas hadden we weinig geluk met vissen. De vissen 'snoepten' wel aan het aas, maar bijten deden ze niet. De platbodemboot waar we op zaten, was overigens nog een geval apart: we konden tot op 30 cm diep water komen! Maar het apparaat had wel een 175pk motor! Dus we konden ook racen:

Uiteindelijk keerden we dus onverrichterzake terug voor de lunch, al hadden we wel een ochtend lekker op het water gezeten.

Onderweg hebben we vanuit de heli nog wat herten opgejaagd (zoek ze op deze foto's)

Ook de lunch was weer compleet verzorgd, en daana ging ik jagen. Gezien het feit dat het niet het seizoen is om herten te schieten, gingen we op jacht naar Nilgai. Dit is een soort Antilopen die afkomstig zijn uit India. Gezien het feit dat dit een exotische diersoort is, mag je daar het hele jaar op jagen. Dit was meteen een goede manier om de ranch over de grond te verkennen:

Af en toe worden er (gecontroleerd) stukken heide afgebrand om nieuwe planten de gelegenheid te geven te groeien.

Nathan had een schedel (en een blikje sprite) gevonden.

We hadden weinig succes met jagen. De eerste paar uur kwamen we alleen een stel koeien tegen. Na 3 uur kwamen we een hele groep kalkoenen tegen, en een boel herten, maar de Nilgai lieten zich niet zien.

Spot de herten

Nog meer hertjes

Uiteindelijk hadden we weer pech, en moesten we met lege handen naar huis. Daar hoorden we dat anderen heel wat meer succes hadden gehad, en er waren heel wat Nilgai's geschoten.

's Avonds maakte ik een nieuew vriend(in?): de ranch-poes die de slangen, muizen en ratten van het huis weg moet houden.

De volgende ochtend (zondag) ben ik weer gaan jagen. Dit keer meer succes: na ongeveer 20 minuten spotten we een mannetjes Nilgai op zo'n 600 meter van ons vandaan. We besloten de truck te parkeren en te voet verder te gaan (om hem niet weg te jagen: de beestjes zijn heel schichtig - en terecht natuurlijk). Tegen de tijd dat we bij de plek waar hij was in de buurt kwamen, was hij net een meertje overgestoken en wandelde hij nietsvermoedend (buiten het bereik van het jachtgeweer) de bossen in... pech voor ons, mazzel voor hem. Wij gingen op zoek naar de volgende. Voor zeker een anderhalf uur zagen we niets (behalve een paar koeien). Toen we besloten terug te lopen naar de truck, kwamen we op weg daarheen een vrouwtje tegen (op ongeveer 70 m), helaas had ze ons allang in de smiezen aangezien we aan't praten waren, maar om een of andere reden rende ze niet weg. Ze keek naar ons, en wij naar haar, terwijl we doodstil stonden. De gids gaf mij het geweer, en ik begon te richten. Helaas zat er tussen mij en haar een bosje met een paar dikke boomstammen, dus ik moest iets verplaatsen. Het vrouwtje zag dat, en precies op het moment dat ik haar goed in mijn vizier had, liep ze (rustig) weg. M'n gids zei dat ik beter niet kon schieten in verband met het bosje, en als ik haar niet in 1x dodelijk zou raken, dan zouden we haar niet snel genoeg uit haar lijden kunnen verlossen (want zij zou natuurlijk wegrennen). Ook zij had dus geluk.
Nog geen kwartier later reden we in de truck langs een vrouwtje met jong, maar die sloegen natuurlijk meteen op de vlucht bij het horen van de motor. Uiteindelijk heb ik niet geschoten, maar wel een prima jacht-ochtend gehad.
Het weer was inmiddels echt zomers (graad of 25, onbewolkt) en we werden verwacht voor de lunch. Iedereen die een Nilgai geschoten had, kon vervolgens een formulier invullen hoe het beestje verwerkt moest worden, en dan zou het vlees (en het beestje, als je ervoor koos om het op te laten zetten) bij je thuis bezorgd worden (je kon 'm ook aan het personeel geven, maar het was belangrijk dat er in ieder geval geen beestjes voor niets geschoten zouden zijn). Dit is overigens het goedkoopste vlees wat je maar kunt krijgen: de verwerkingskosten zijn $0.69 per pound (aangezien het jagen zelf, op de jachtvergunning na, voor ons gratis was - normaal kost een weekend jagen op een ranch al gauw $5000).

We hadden nog een half uurtje voor vertrek, wat in het zonnetje werd besteed:

Onderweg naar de openbare weg, schoot het Patricio te binnen dat we, op weg naar het vliegveld(je), een checkpoint (tegen illegale immigratie) tegen zouden komen. Maar hij had niemand verteld zijn paspoort en visum mee te nemen, dus daar stonden we.....
Aangezien de checkpoints alleen op wegen richting het noorden zijn, werd besloten dat de vliegtuigen ons zouden op halen in Harlingen (op de grens met Mexico). Wel prettig om een privé vliegtuig tot je beschikking te hebben!