Köln

Een van de hoofdredenen dat ik deze zomer naar Nederland ben gekomen is natuurlijk het weer. Zo lekker als de Nederlandse zomers vind je niet snel in Texas (daar regent het alleen en schijnt de zon nooit...). Nee, het weer was het bepaald niet, sterker nog, ik was in Texas inmiddels zo verwend geraakt, dat ik op weg naar Nederland maar 2 truien heb meegenomen, en niet eens een jas bij me heb... lekker handig!
Nee, de reden was dat ik dan iedereen die ik vrijwel een jaar niet gezien heb, weer eens op kon zoeken. En ik heb dan ook veel vrienden en -genoten gezien. Echter, 2 clubgenoten had ik nog niet gezien: Peter Cooman, die in Cleveland promoveert (en nooit iets van zich laat horen), en Arnold van Foreest, die in Keulen werkt en wil promoveren. Die moest dus bezocht worden. Al vroeg in mei was daarom een datum geprikt aangezien Joopie (Foreest dus) het nogal 'druk' heeft (lees: zich nogal drukt). Enfin, het weekend dat gepland was, was het laatste weekend van juli. Natuurlijk had de hele club dit in zijn agenda geschreven aangezien we het zo vroeg al wisten, en kon iedereen dus smoezen verzinnen waarom ze allemaal niet konden (de smoezen varieerden van 'ik zit dan in Kroatië' - dan kom je toch terug?? - tot 'ik heb geen geld' - de smoes van de clubgenoot met het hoogste salaris). Van de club was ik dus de enige die ging, maar gelukkig gingen Overlack (oud bestuursgenoot van Joopie) en Ghys (oud huischgenoot) mee dus hadden we toch nog een leuk groepje.
Vrijdagavond vertrokken we richting Keulen. Mijn pa was zo vriendelijk geweest zijn auto uit te lenen (die gaat namelijk iets harder dan mijn Polo), en dat heeft hij geweten. We waren de Duitse grens nog niet over en de auto begon spontaan te piepen op de autobahn. Niet omdat hij het niet naar zijn zin had overigens, eerder het tegenovergestelde: bij 200 km/u gaf hij een waarschuwing om je op het hart te drukken dat je nu toch wel heel hard rijdt! Bij 220 à 230 begint hij zelfs tegen te stribbelen (het gaspedaal geeft kracht terug wanneer je het diep intrapt). Maar alle tegenstribbelingen ten spijt, de 255 km/u hebben we toch gehaald. Overigens had er wellicht nog meer in gezeten, ware het niet voor de automobilisten die op de autobahn lekker links blijven hangen met 120 km/u. Gek genoeg hebben ze bijna allemaal een geel nummerbord met zwarte letters....
Dankzij het feit dat we geeen kans onbenut lieten om een beetje door te rijden, waren we in ruim 2,5 uur in Keulen en kon het zuipen beginnen.

Bij Joop aangekomen werden we meteen voorgesteld aan een aantal andere gasten van hem: witte russen, en zodoende hadden we de smaak al gauw te pakken.

Joopie met een witte rus

Ghys en Overlack ook aan de witte russen.

Na een beetje indrinken in Joop's appartementje, gingen we richting centrum om een paar lekkere 'kölschjes' te drinken. Dit ging vrij aardig, en al gauw kwamen de Tex-Mex invloeden naar boven (Tequila shots).
Om die reden voelden we ons de volgende ochtend dus niet geheel optimaal, maar we hadden geen paracetamolletjes in huis dus moest er maar weer gedronken worden. Overigens niet zonder de nodige culturele bewustwording, dus hebben we een rondje centrum gelopen (deze keer overigens niet de Dom beklommen):

's Avonds hebben we een goede Keulse maaltijd genuttigd bij een authentieke (nouja, bijna authentiek) Bierstube en werden we constant lastiggevallen door Junggesellinnenparty's waarbij de dames ons constant allerlei rotzooi probeerden te verkopen om zo aan hun drinkgeld te komen. Gelukkig was Ghys een gewillig slachtoffer (goh, rode draad door mijn blog???). We zijn geeindigd in onze favoriete Keulse kroeg (Hemmingways).

De volgende ochtend (lees: middag), hebben we een lekker ontbijt genuttigd in de lokale banket bakkerij en was het weer tijd voor onze weg terug. Helaas zat de weg nu helemaal vol met gele nummerborden dus zat een recordpoging er niet meer in.

Joopie en Overlack aan het welverdiende ontbijt.