Caspar in Amerika: Singapore

Na een goed begin van mijn trip in Hong Kong, was het op 9 november tijd om verder te reizen. Mijn volgende stop was Singapore. 's Ochtends vroeg werd ik met een touringcar opgehaald bij mijn hotel om op tijd te worden afgeleverd op Hong Kong International Airport. Het inchecken verliep voorspoedig (ik hoefde nergens te wachten) en al gauw kon ik boarden. De vlucht per 777 verliep vlot en een filmpje en lunch later stond ik op Changi airport (Singapore). Vrijwel direct nadat ik de loopbrug uit kwam, kwam ik Rini (de Indonesische stewardess) tegen. Zij was twee uur eerder terug gevlogen naar Singapore en wachtte nu op haar vlucht naar huis (Jakarta). Na even met haar gesproken te hebben liep ik door naar de paspoort controle. Ik had pech, want er waren net een aantal grote vliegtuigen aangekomen en er stonden dus lange rijen. Wat me overigens opviel is dat je wel 100 keer gewaarschuwd werd (zelfs al voordat ik mijn vliegtuig naar Singapore boardde) dat het zeer onverstandig is drugs en dergelijke mee te nemen naar Singapore aangezien daar de doodstraf op staat. Ik snap niet dat er dan toch nog domme rukkers zijn die zoiets hebben van: ach, het zal wel meevallen. Maar dat even ter zijde.

Buiten aangekomen nam ik een Taxi naar mijn hotel en viel het me al meteen op dat het behoorlijk benauwd was. De taxichauffeur was een vriendelijke baas en vertelde honderduit over Singapore. Bij het hotel aangekomen viel het al snel op dat het een beetje vergane glorie was. Ik bedoel daarmee dat het er allemaal wel netjes en schoon, maar ook oubollig uitzag. Het hotel zelf begon pas op de 2e etage, daaronder zat een winkelcentrum wat er wel chique uitzag, maar de winkels die erin zaten waren dat niet bepaald (meer). Verder was het overigens een prima hotel met grote kamers, dus ik had niets te klagen.

Gezien het feit dat ik heel Hong Kong rondgewandeld had, had ik het een beetje geschoten met rondlopen. Bovendien was mijn Nederlandse telefoon (die ik op mijn trip gebruikte omdat mijn Amerikaanse geen GSM gebruikt) in de ontbindingfase beland (er begonnen losse knopjes uit het toetsenbord te vallen, naast dat de luidspreker al tijden heel erg zacht was), dus was het tijd om eens rond te gaan kijken of er niet een goede vervanging te krijgen was.

Vlakbij mijn hotel zaten twee gebouwen - Sim Lim Square en Sim Lim Tower, zie kaartje onderaan dit verhaal - vol met kleine elektronicawinkeltjes waar je van alles kon krijgen (tot en met iPhones aan toe, waarschijnlijk geïmporteerd uit de USA of Europa). Deze winkeltjes vormden een soort bazar, met alle voor- en nadelen van dien (je moet precies weten wat je wilt hebben, want voor je er erg in hebt word je een poot uitgedraaid). Voor mij was het deze middag lekker Nederlands: kijken, kijken, niet kopen. Maar hier en daar natuurlijk wel eens uitproberen hoe dat onderhandelen precies gaat, en hoe ver je kunt gaan. Dat laatste is natuurlijk per winkel verschillend, maar ik kwam er wel achter dat je sowieso niet meer moest betalen dan 70% van de vraagprijs, omdat je anders echt hard wordt afgezet. Ook had ik al doorgekregen van mijn taxi-chauf dat je specifiek om een internationaal garantiebewijs moet vragen en heel goed moet opletten dat alles wat beloofd is ook daadwerkelijk in de doos (die je mee krijgt) zit.

Die middag heb ik de boel dus een beetje verkend, maar niets echt spannends gedaan. Daarna besloot ik op aanraden van een vriend van Amit (uit Austin) die in Singapore woont een aantal kroegen op te zoeken voor een borrel, een hap eten en ten slotte wat meer borrel. Helaas was die jongen zelf net in Europa, dus konden we niet samen op stap (ik had hem al eens ontmoet in Austin), en ondanks een duidelijke beschrijving, kon ik de meeste plekken die hij aanbeval toch niet vinden.

Uiteindelijk eindigde ik op Clarke Quay (foto rechts) waar ik een Sateh Singapore style bestelde. Hier was helemaal niets mis mee, behalve het feit dat het vlees behoorlijk zoet werd wat niet echt aan mij besteed is. De Tiger-pils erbij smaakte echter verrukkuluk (wat fijn om weer iets met smaak te drinken na dat Amerikaanse pis) wat een hoop goed maakte. Na het eten ben ik een bar aan de kade binnengestapt waar ik in gesprek raakte met een Engelsman (zie foto links). Hij was ook die dag aangekomen en zou voor 6 maanden in Singapore blijven voor zijn werk. Rond middernacht hield ik het voor gezien en ben ik terug gelopen naar het hotel. (ik had makkelijk een taxi kunnen nemen, maar het was nog lekker warm en het druppelde wat, wat best aangenaam was).

De volgende ochtend had ik afgesproken om te gaan ontbijten met Victor Ong. Victor werkt voor Vopak (waar ik in Delft bij ben afgestudeerd) en was tijdens mijn afstudeerstage een tijdje in Nederland waar ik hem heb leren kennen. We hadden in de lobby van mijn hotel afgesproken, en toen ik beneden kwam, was hij er ook net. We hebben in de buurt van het stadhuis gegeten waarna we een stukje zijn gaan wandelen rond het Raffles Hotel. Dit is het hotel waar de befaamde Singapore Sling (cocktail) is uitgevonden. Het hotel stamt uit 1887 en is in Koloniale stijl opgetrokken (zie foto's).

Later die dag ben ik naar het befaamde Orchard Road gegaan (zie kaartje onderaan). Dit is een lange winkelstraat afgeladen met zowel locals als toeristen die op koopjesjacht zijn. Er zitten ongelofelijk veel dure winkels en ik moet eerlijk zeggen dat ik het nou niet zo heel goedkoop vind. Al moet ik daarbij wel bekennen dat ik Amerikaanse prijzen gewend ben en die ook nog eens omreken naar euro's, wat met de huidige wisselkoers heel voordelig is natuurlijk. Behalve rondkijken bij winkels, heb ik ook nog het Goodwood Park hotel bezocht. Dit hotel (foto onder) is als een soort clubgebouw gebouwd in 1900 en later omgebouwd tot hotel. 's Avonds ben ik gaan eten in een soort hofje.

De volgende dag was alweer mijn laatste in Singapore. Ik had de avond tevoren nog een bericht gekregen van mijn club dat ik een videocamera moest kopen, dus dat was het eerste wat ik ben gaan doen. Aangezien ik niet heel veel verstand van videocamera's heb, besloot ik maar niet naar de Sim Lim gebouwen te gaan. In plaats daarvan ben ik naar het Funan shopping centre gegaan, wat bekend staat om het feit dat ze hier wat 'eerlijker' met klanten omspringen. Uiteraard heb ik daar met hard onderhandelen wel een goede prijs uit het vuur kunnen slepen voor een camera met gadgets (tapes, draagtas, beschermlens, extra batterij).
Toen dat gedaan was ben ik richting Chinatown gelopen. Op de kaart leek dat om de hoek, maar dat viel vies tegen. Eenmaal aangekomen was het eerste gebouw wat ik zag een Hindoe tempel, niet echt het eerste wat ik verwacht had. Ik ging een smal straatje in en al gauw kwam het meer met mijn verwachtingen overeen. Iedereen spreekt je aan om de grootst mogelijke rotzooi aan je te verkopen. De meesten hebben de zelfde tactiek om een praatje met je aan te knopen (en vervolgens rommel te verkopen) maar als je even niet oplet is er eentje origineel, trap je erin en ben je 10 minuten bezig om je er weer uit te werken. Verderop in Chinatown stond een Chinese tempel, wat deze wijk voor mij helemaal af maakte.

Hindu tempel in Chinatown

Chinatown Bazar

Chinese Tempel in Chinatown

Na Chinatown gezien te hebben ging ik op weg terug. Het plan was om via Boat Quay naar Clarke Quay te lopen, daar nog een biertje te doen alvorens met de taxi via het hotel naar het vliegveld te vertrekken.

Dit beeld kwam ik onderweg naar Boat Quay tegen, zeer toepasselijk voor een Simba op 'wereldreis'
(voor de onwetenden: Simba is de bijnaam van het logo van mijn (jaar-) club)

Boat Quay

Boat Quay maar dan de andere kant

De taxichauf die ik aanhield om mij naar het vliegveld te brengen (via hotel), kende mijn hotel niet. Vreemd aangezien het vrij groot is en niet echt moeilijk te vinden. De straten waar het hotel aan lag kende hij ook al niet, dus het kwam niet heel slecht uit dat ik zoveel gewandeld had en dus de weg wel aardig kende. Op het vliegveld aangekomen bleek eens te meer dat dit een beginner in het vak was, aangezien hij eerst twee keer verkeerd reed, om er vervolgens achter te komen dat hij me bij de verkeerde terminal probeerde af te zetten. Gelukkig was er niets aan de hand aangezien ik ruim de tijd had genomen.
Check-in ging wederom voorspoedig, en na door de duane te zijn gelopen liep ik 'tegen' de Airbus A380 aan. Dit was vrij bijzonder omdat er (nog steeds) maar één ter wereld in commerciële dienst vliegt (al zal dit spoedig veranderen). Niet veel later kon ik aan boord stappen van de 777 die me naar Bangkok zou brengen.