Het Collegejaar gaat beginnen

Iedere dinsdagavond is er hier in een kroeg vlakbij campus een speciale studentenavond. Dit betekent dat alle bier 1 dollar per flesje is, dus dikke vette prima. Ik kon wel wat afleiding gebruiken na twee dagen lang van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, dus ik ging er met een andere gast uit mijn dorm heen. Een aantal biertjes later was het 2 uur, het tijdstip dat -vrijwel- alles sluit hier in Austin. Daarop vroeg de gast met wie ik was of ik het leuk vond om een Frat-home te zien. Ik wilde wel eens weten hoe dat was, dus we liepen naar zo'n huis.

Dit had zowaar OD35 of Solheim kunnen zijn waar ik binnen liep. Alleen zijn deze gasten even kneuzig als dat ze zich gaaf voordoen (ok, no difference??). Het was wel grappig, en zag er allemaal zeker gelikt uit. Dus ik deed een rondje huis, en wandelde bij iedere kamer die ik tegenkwam naar binnen. Daarbij heb ik een man of 5 gekeerd (nouja, niet echt natuurlijk, maar ze werden wel wakker). Verder gewoon iedere koelkast die ik tegen kwam open getrokken en pilsjes gepakt. Prima avondje dus. Inmiddels was het een uur of 5, dus tijd om naar huis te gaan.

Woensdag, de dag na mijn vorige post, had ik 's ochtends een verplicht puntje, namelijk de Engineering department welcome. Ik kwam daar in de zaal, kreeg allemaal boekjes en flyers die puur bedoeld waren voor eerstejaars Engineering studenten en kon gaan zitten. Ondanks dat delen van het verhaal wel interessant waren aangezien ik nieuw ben hier in Austin, was het meeste toch wel echt bedoeld voor eerstejaars:
"Het zal een grote overgang voor jullie worden: er is niemand meer die jullie uit je bed schopt, en niemand die zegt dat je aan de studie moet, blablabla enz. enz."
Bij dit soort praatjes kan ik het niet nalaten om me heen te kijken naar al die schattige sjaarzen die -half geschokt- met wijd open ogen zitten te luisteren. *gaap* Gezien het feit dat ik amper geslapen had en een (groot) aantal biertjes had gedronken, was ik al niet bepaald de meest frisse persoon aanwezig. Maar gezien het feit dat deze broekies allemaal nog lang geen 21 waren, was mijn brakheid des te opvallender.
Na mijn hele ochtend verpest te hebben, moest ik 's middags mijn laatste 'bar' voor registratie weg zien te krijgen. Je moet je hier voor alle vakken die je wilt volgen online registreren. Op basis daarvan wordt je collegegeld bepaald (ofzo). Ze kunnen je vervolgens weigeren tot de registratiemodule met behulp van bepaalde bars, bijvoorbeeld op basis van het feit dat je nog een schuld hebt open staan, of bepaalde vakken niet hebt gehaald. Zo moest ik eerst nog met een studieadviseur praten. Maar ik had ook nog een afspraak met de opleidingsdirecteur. Daar ging ik dus eerst langs. Aardige vent, kort gesprek dus snel naar de studieadviseur om dat ook maar gehad te hebben. Ik had een formulier gekregen met een afspraaktijd. Voordat ik daar heen ging moest ik alleen eerst langs een student-assistent die was opgeleid om eerstejaars te kunnen helpen. Maar die afspraak had ik tegelijk met die met de opleidingsdirecteur, dus had ik die laten schieten. Aangekomen bij de studieadviseur, mocht ik niet naar binnen omdat ik geen formulier van de studentassistent had: "ga eerst maar daarheen" (dat was 4 blokken verderop). Ik daar aangekomen, in de rij, want mijn beurt was natuurlijk allang voorbij. Ik kom bij de studentassistente (overigens een schatje), leg mijn situatie uit, zegt ze: "oh, maar dan kan ik helemaal niets voor je doen. Ik studeer zelf geschiedenis, ben 2e jaars en heb alleen een cursus gevolgd om 1e jaars engineering studenten te helpen." Lekker is dat. Dus ik krijg het formulier wat ik nodig had, met alleen een handtekening en de tekst, ik kan deze jongen niet helpen. Terug bij het kantoor van de studieadviseur zeggen ze: "Oh, had dat dan gezegd"... maar daar hadden ze me dus de gelegenheid niet toe gegeven. Enfin, gesprek daar was simpel, want ik wist precies welke vakken ik wilde doen en had al met de profs gesproken, dus ik moest alleen nog ff een handtekening halen en dan was alles in orde. Uiteraard moest ik die handtekening direct halen en was dat aan de andere kant van de campus.
Gelukkig was alles nu geregeld, dus ben ik maar vroeg m'n nest in gedoken.

De volgende dag stond de inschrijving voor de vakken voor studenten wier achternaam begint met een 'S' vanaf 10u open. (jaja, ze hebben het hier bijna goed: ik heet nu Caspar V Sar, 'van der' snappen ze echt niet). Aangezien mij al verteld was dat vakken vrij vlug vol kunnen zitten, zat ik om 10u klaar om te registreren. Dit alles lukte zonder enige moeite... gelukkig!

Van donderdag t/m zaterdag bestond mijn leven vooral uit drinken... niet heel veel te melden daarover, op 1 activiteit en 1 anekdote na:

Voor alle internationale studenten werd op de vroege vrijdagavond een 'square-dance' avond georganiseerd. Hierbij werd een stoomcursus in deze (ongelooflijk simpele en kinderachtige) dansvorm gegeven. Ik weet eerlijk gezegd niet wat erger is, line-dance of square-dance. De avond was overigens wel gezellig. Hierbij 2 foto's (de eerste is met mijn dancepartner, de tweede met de rest van ons 'vierkant'):

De ankedote:

Vrijdagavond kwamen we rond een uur of 1 een club binnen. Ik zou een rondje geven dus liep richting bar. Daar zat een meisje behoorlijk in de weg, dus ik vroeg of ik er langs mocht. We raakten in gesprek en ze vroeg me wat ik studeerde, ik legde uit dat ik Engineering student was, waarop zij reageerde: "Wow, dan moeten we trouwen!" Ik was helemaal verbijsterd. Maar ze legde uit dat zij zelf rechten deed, en haar vader Ingenieur was en dat hij heel graag wilde dat ze een Ingenieur trouwde, vandaar. Dus ze vroeg mijn telefoon, programmeerde haar nummer in en gaf mijn telefoon terug. Ik bestelde daarna de drankjes en heb haar nooit meer teruggezien.

Vandaag is de 'welkomstceremonie' omdat morgen de colleges beginnen. Geen idee wat dat allemaal inhoudt, maar er is iig een gratis BBQ. Ik heb pas donderdag mijn eerste colleges (maandag 1 uur college, dinsdag en donderdag de hele dag, woensdag en vrijdag vrij), dus ga vanavond wel weer een paar zeer goedkope biertjes drinken.

p.s. Inmiddels lukt het me om foto's te plaatsen, maar gezien mijn uploadsnelheid hier zeer beperkt is, zal het even duren voordat ik alle foto's ertussen heb geplakt. Bekijk dus ook af en toe de oude posts als je foto's wilt zien. Ik zal het zeggen wanneer ik 'bij' ben.

Settelen en registratie

Vrijdagavond besloot ik maar niet richting 6th Street te gaan: ik was gewoonweg te moe. Vroeg naar bed dus!
De jetlag was duidelijk nog niet verdwenen aangezien ik de volgende ochtend wederom vroeg wakker was. Vandaag waren er tours door Austin geregeld door de International Office maar ik besloot eerst maar eens een cellphone aan te schaffen. In de voorgaande dagen had ik me al laten adviseren bij welke provider ik moest zijn en had ik al het een en ander aan aanbiedingen gekregen. Uiteindelijk heb ik gekozen voor een kleinere aanbieder, die als enige de optie biedt om een abonnement te nemen die op ieder moment opzegbaar is. Je krijgt dan alleen geen hippe telefoon, maar een standaardapparaat dat niet eens een simkaart ondersteunt (zit ingebouwd). Nu werd duidelijk dat Amerikanen echt geen snars snappen van Europese namen. Ik moest mijn paspoort overhandigen, aan de hand waarvan mijn persoonlijke gegevens genoteerd werden, en zo ga ik nu volgens Sprint als "Caspar B. Sebastian" door het leven (ze denken dus dat Sebastian mijn achternaam is)... En ik maar denken dat ik het al moeilijk ging krijgen om duidelijk te maken dat het "Van der Sar" is (en dus alfabetisch tot de S behoort) en niet "Vandersar" (bij de V). Een voordeel: Sebastian zit wel bij de S :-)

De bustour door en rondom Austin was erg leuk, maar sukkel die ik ben, was ik mijn digitale camera vergeten, en op mijn US-mobiel zit er natuurlijk geen.
's Avonds weer gaan drinken. Dit keer met drie gasten uit mijn dorm, nouja: we zouden met zijn vieren gaan: een Amerikaan, een Libanees een Koreaan en ik, maar uiteraard was de Koreaan bij het ja zeggen vergeten zijn paspoort mee te nemen, en zonder 'photo-ID' kom je dus echt nergens binnen! De Oom van de Libanees heeft hier een club, genaamd Exodus, dus daar gingen we eerst heen. Het was alleen nog behoorlijk rustig, en 't werd niet heel snel druk (de meeste US-studenten moeten nog komen), dus gingen we verder op zoek. In een tent aan 4th Street (ook een gebied met veel kroegen, ongeveer 200 meter zuidelijk van 6th Street), hadden we meer succes. Op een gegeven moment werd ik aangesproken door iemand die het heel grappig vond dat ik de zelfde polo aan had als haar vriendje. Al gauw werd duidelijk dat ik nog niet heel lang in Austin verbleef en de onvermijdelijke vraag waar ik vandaan kwam werd zo al snel gesteld. Een vriendin van haar bleek ook Nederlands te zijn, en dus werd die er snel bijgeroepen. Heel grappig om midden tussen de Amerikanen Nederlands te praten. Het betreffende meisje had de hotelschool afgemaakt in Nederland en was daarna naar de USA vertrokken om hier in Austin aan het werk te gaan. Leuke meid overigens! Zij waren van plan om de volgende dag naar Zilker park te gaan (een groot park net buiten Austin) en te gaan zwemmen in de Barton Springs (een natuurlijke waterbron die het water het hele jaar op 20 graden Celsius houdt -> het is hier elke dag rond de 40 graden Celsius, dus dat is een heerlijke verkoeling). Helaas gingen ze toch niet, dus ben ik met een pendelbus van de International Office gaan shoppen bij Wal*Mart. Niet veel gekocht, maar wel iets essentieels voor een Delftenaar: een rol originele Duck-tape. Op de terugweg zag ik een meisje sjouwen met een ongelooflijke berg spullen, en aangezien ik alles in mijn rugzak had, had ik twee handen vrij en vroeg ik haar of ik haar kon helpen. Ze bleek ook een Nederlandse te zijn: van de EUR -> Bedrijfskunde. Ze was zuur, want pas 20 en mocht dus nog niet drinken. Ze vertelde dat ze dacht dat zij met 2 andere Rotterdammers de enige Nederlanders waren, en dat dachten Dolf en ik ook, fout dus. Zij gingen naar het zwembad van UT (University of Texas) die middag en vroegen of ik ook kwam. Ik ben gegaan, heb een beetje gezwommen en een boekje gelezen, maar heb ze niet meer gezien.
Maandag hadden we weer allemaal introductiebijeenkomsten wat weer super saai was. Ook kwam ik er achter dat ik nog eerst met een studieadviseur moest gaan praten voordat ik me zou mogen registreren voor vakken. Dit bleek nog veel lastiger dan verwacht!
Ik dacht dat ik bij Petroleum Engineering in de Master Energy & Mineral Resources zou zitten. Deze master bleek helemaal niet bij PE te zitten, maar bij Geosystems Engineering. Dus ik naar het GEO gebouw, waar ze nog nooit van me gehoord hadden, en waar ik allerlei papierwerk moest hebben. Dit had ik niet bij me, dus ik naar de IO (international office) om kopieën te krijgen van de dingen die ik had opgestuurd om te worden toegelaten.
Daarna was het dus echt tijd voor een biertje. In mijn dorm teruggekomen besloot ik dat het toch nog echt te vroeg was om te eten en voor een biertje, en aangezien er hier echt niets gezonds te eten valt leek het me een goed plan om te gaan hardlopen. Niet buiten uiteraard, anders ben je na 100 meter al compleet oververhit, maar in het sportcentrum op een lopende band met TV voor je snufferd en een koptelefoon op zodat je de TV kunt horen. Prima manier om een stukje hard te lopen.
Daarna had ik dat biertje toch echt verdient, dus ging ik naar de apotheek op de hoek (dat is een soort buurtsuper) en heb ik een 12 pack Ten Cate cerveza gekocht (nouja: TECATE maare: close enough). Dit bier is enigszins wel te zuipen en iig een stuk beter dan de Budlights, Lone Star (Texaans bier) en andere soorten bocht die ze hier durven te verkopen. Heineken kan natuurlijk ook, maar dat is te makkelijk. Vervolgens had ik zin in een gezonde maaltijd, maar het gezondste wat ik hier in de buurt kon vinden was een salade van de Mc... (toch maar genomen dus: je moet wat!)
We leven nu dinsdag (jullie al woensdag, maargoed hier is het nog avond). Vandaag ben ik weer het hele rondje UT gegaan. 's Ochtends hadden we weer een verplichte bijeenkomst en 's middags heb ik met een prof gesproken wiens vakken ik wilde volgen. Zijn toestemming heb ik, nu nog de andere 2 vakken. Vanmiddag weer een stukje hardgelopen in het sportcentrum en nu wordt het weer tijd om te gaan eten (het is 20.40u nu).
Dat eten moet ik duidelijk nog aan wennen, het is echt waardeloos. Zoals ik eerder al schreef: fast-food is vele malen goedkoper dan iets gezonders, en iets echt gezonds is niet te krijgen, zelfs niet in de supermarkten. Ik ben nog (net) niet zover gezakt dat ik iets ben gaan halen bij de 'Veggie Heaven' die hier om de hoek zit, maar het is wel aanlokkelijk...... kun je nagaan!

Eerste dagen, waar blijft m'n bagage?

Het is nu zondag, ik ben hier nu ongeveer 4 dagen. Zoals ik in mijn vorige post al vertelde, was ik zonder bagage hier aangekomen, maar ik had er het volste vertrouwen in dat die de volgende ochtend wel zou arriveren. Ondertussen was het, toen ik aankwam in Austin (rond een uur of 11 's avonds) nog altijd ruim 30 graden Celsius, wat op zich wel een aparte gewaarwording is.

Na de vermoeiende reis dacht ik wel een goede boerennacht te kunnen maken. Echt uitslapen zat er alleen niet in, aangezien ik voor 13u de volgende dag me moest inchecken bij de international office van de universiteit (dat was de laatste dag dat dat mogelijk was). Ik werd echter al om 7u wakker, dus de jetlag was duidelijk aanwezig. Na een paar keer te hebben geprobeerd me om te draaien, omdat ik toch echt heel moe zou moeten zijn, besloot ik toch maar op te staan, en dingen te gaan regelen.

Allereerst leek het me een goed idee om 'officieel' in te checken in mijn dorm. Aangezien ik de avond ervoor pas laat was aangekomen, had ik eigenlijk nog niemand ontmoet, laat staan dat ik wist wat waar was. Ik ging dus langs bij de manager, Kevin, waarmee ik al regelmatig gemaild had vanuit Nederland en die ik vanaf Houston Airport gebeld had dat ik laat en vermoedelijk zonder bagage zou arriveren. Kevin bleek een jonge vent die hier de hele boel runt (aparte job), hij is in ieder geval heel vriendelijk en legde alles uit. Verder gaf hij me nog wat tips voor supermarkten enz.
Nu was het dan tijd om naar de international office te gaan, om in ieder geval de verplichte dingen achter de rug te hebben. Hier moest ik een afspraak maken voor die middag, voor een soort van immigration papers check en presentatie. Ondertussen kon ik mijn collegekaart laten maken en ben ik naar de supermarkt gegaan.
De supermarkten doen hier denken aan het Franse systeem met supermarches. Ook hier liggen ze ver buiten de stad en ik moest dan ook een heel eind reizen om daar te komen (ongeveer van Delft naar midden Rotterdam voor de dichtstbijzijnde). Gelukkig zijn de bussen hier op vertoon van je collegekaart gratis... (anders kosten ze ook maar $0,50, maar het gaat natuurlijk om het idee).
In de supermarkt wordt je overladen met BBQ-spullen, maar dan niet de 'gezonde' dingen die we in Nederland kennen, nee in Texas is alles groter en vetter. Dat geldt overigens voor alles: het kleinste pak jus d'orange (met echte sinaasappels uit Florida, veel beter dan appelsientje) is 2 liter, een fles cola heeft een inhoud van 3 liter (er was een aanbieding: 4 van deze flessen voor 3 dollar), tandpasta komt in tubes van een halve liter en zo zijn er nog talloze andere voorbeelden. Goed voer is vrijwel niet te krijgen, en waar dat wel zo is, dan is het vele malen duurder dan fast-food. Geen wonder dat er zo veel Amerikanen kampen met overgewicht (je komt op 1 dag hier rondlopen meer extreem dikke mensen tegen dan in een heel jaar in Nederland).
Maargoed, het was tijd om terug te gaan naar de International Office. De presentatie bleek zeer saai, en ze herhalen alles 22x om er maar zeker van te zijn dat iedereen het begrijpt (er zijn hier erg veel Aziaten die overal ja op zeggen, dus ook als je ze vraagt of ze het begrepen hebben -ongeacht of dat het geval is-).
Terug in m'n dorm aangekomen, bleek Dolf (een andere jongen uit Delft) hier al een aantal keren te zijn langs geweest. Hij bleek hier om de hoek te wonen en we zijn een biertje gaan drinken bij hem op de patio. Tegen etenstijd besloten we richting 6th Street te gaan (dit is HET uitgaanscentrum van Austin). We gingen op zoek naar een goede steak (formaat Texas, oftewel GROOOOOOT). Dit bleek lastiger dan verwacht. We kwamen op een gegeven moment langs een tatooshop waar de eigenaar, een grote, dikke, kale, volgetatooeerde blanke man voor de deur stond. Ik dacht bij mezelf: hij zal wel weten waar we een goed stuk vlees kunnen krijgen, al leek het Dolf niet zo'n super plan om hem aan te spreken. Toch gedaan natuurlijk, en zoals alle Amerikanen die ik tot nog toe ben tegengekomen was ook deze vent heel aardig. Hij vertelde dat we niet voor een steak moesten gaan, maar voor een burger, en dat twee blokken verder DE tent in Austin zat. De burgers waren inderdaad super, het bier daarentegen vreselijk. Water uit de OD is vele malen lekkerder, zelfs ongekoeld! Dit mocht de pret niet drukken, dus gingen we na het eten eens op kroegentocht. Austin is de "Live music capital of the world" en daar is niets teveel mee gezegd. In werkelijk elke kroeg staat een band, van heel slecht tot zeer goed.
Ook is deze stad zeer gefocust op studenten: er is iedere dag een special, bijvoorbeeld: flesje bier $1,- of whiskycola $1,-. Zeer goed te doen dus. Kijk wel uit wat je bestelt, want als je niet de special neemt, ben je al gauw $5,- per drankje kwijt. Het enige jammere is dat hier alles om 2u sluit, voordeel daarvan is dat je de volgende ochtend weer vroeg aan de bak kunt zonder al te brak te zijn.

De volgende ochtend moest ik ook aan de bak, maar brak was ik wel degelijk. Dolf en ik hadden 'm donderdagavond goed geraakt, en ik had nog steeds mijn bagage niet. We moesten naar een bijeenkomst voor alle internationale studenten, wederom extreem saai, en met een barstende koppijn enz., is dat geen aanrader. Na deze zeer saaie presentaties gingen we met zijn allen genieten van een heerlijke lunch: pizza. Deze vond gretig aftrek aangezien ik nog niet had ontbeten en op deze manier mijn brakheid een beetje van me af kon eten. We besloten verder niet naar het middagprogramma te gaan. In plaats daarvan ben ik een bankrekening gaan openen. Teruggekomen in mijn dorm was mijn bagage eindelijk gearriveerd!

Reis naar Texas

Woensdagavond laat lokale tijd ben ik in Austin aangekomen; hier een reisverslag:

Woensdagochtend 16 augustus 2006 ben ik op tijd opgestaan om nog even naar de Appie Hein te gaan aangezien ik nog wat ruimte over had in mijn koffers en ik dus nog wat drop en kaas mee wilde nemen. Heel relaxed nog een kopje koffie gedronken en naar Schiphol gereden.

Aangezien ik voor mijn eerste twee vluchten al via internet had ingecheckt, en ik gelukkig niet zoals de meeste arme zielen op dat moment op schiphol met een vakantiecharter mee wilde, was ik binnen 2 minuten m'n bagage kwijt en kon ik al door de paspoortcontrole. Uiteraard nog eerst even mijn ouders gedag gezegd met een bijbehorende mini-fotosessie.

Gelukkig waren de regels wat betreft handbagage net versoepeld dus mocht ik m'n telefoon wel meenemen in het vliegtuig en kon ik verder nog wat kleine dingen meenemen. Taxfree shoppen zat er helaas alleen niet in, want de goedkope flessen sterk zouden toch niet op mijn vlucht naar de USA mee mogen.

Rond een uur of 12 ging mijn vlucht, met een Boeing 757 naar London Gatwick. Aan boord gekomen bleek ik bij het inchecken een goede keuze te hebben gemaakt. Ik zat op de voorste rij in de economy-class, maar op deze rij stonden nog business-class stoelen. Heel relaxed dus. De vlucht zelf ging verder prima... Londen is zo dicht bij, dat voor je er erg in hebt het vliegtuig al gaat landen! De Britse Countryside ziet er overigens prachtig uit vanuit de lucht:

Gezien het feit dat ik slechts een uurtje had om over te stappen op Gatwick, moest ik me haasten. Mijn koffers hadden zelfs een speciaal label gekregen dat ze moesten haasten dus dat ging allemaal wel goed komen. Na de security check (poortje en X-ray machine voor je handbagage, waar ook je schoenen doorheen moeten), kwam ik in de terminal zelf, waar met grote letters knipperde dat m'n vlucht niet om 13.05u (Britse tijd), maar om 15.40u zou vliegen! Een behoorlijke vertraging dus. Gelukkig had ik in Houston genoeg overstaptijd, dus ik liep nog geen risico mijn vlucht daar te missen. Nadeel was dat er echt niets te beleven viel op Gatwick, dus ben ik maar voor 10 pence per minuut gaan internetten, waardoor de tijd vloog (niet letterlijk natuurlijk!).

Tot mijn verbazing was de nieuwe vertrektijd ook daadwerkelijk de vertrektijd, dus na bij de gate nogmaals van top tot teen te zijn gecheckt, konden we het vliegtuig in en op weg naar de USA.

In het vliegtuig aangekomen had ik 3 stoelen voor mij alleen (van raam tot gangpad), tot er op een gegeven moment iemand aan het gangpad kwam zitten (ik was van het gangpad naar het raam verhuisd om een paar mooie plaatjes te schieten). Die vent heeft vervolgens bijna de hele reis liggen tukken, dus tot zover mijn bewegingsvrijheid. Er was wel prima on-board entertainment: lekkere stewardessen, goede films en gratis bier. De vlucht ging verder zonder problemen en ik heb onderweg wat plaatjes geschoten van Cooman z'n nieuwe onderkomen (ja Peet, we vlogen over Cleveland):

In Houston wilde ik vervolgens alles op alles zetten om m'n aansluiting te halen (ik had 70 minuten, maar was nog niet ingecheckt). We kwamen het vliegtuig uit waarna we (lekker kinds) van het douanepersoneel in drie rijen moesten gaan staan wachten tot iedereen uit het vliegtuig was. Vervolgens werden we in die rijen door de douane geleid (gelukkig stond ik bijna helemaal vooraan). Met m'n visum ging alles helemaal prima, dus bijna geen vertraging bij de douane. Vervolgens moesten we bagage ophalen, want aangezien dit de aankomst in de USA was, moest nu 'customs gecleared' worden. Na een lange tijd naar die band te hebben staan staren, en nerveus op m'n horloge te hebben gekeken, begon ik argwaan te krijgen. Toen ik nog ongeveer 40 minuten voor (opstijgen van) de vlucht naar Austin had, besloot ik maar naar een mannetje te gaan en de boel uit te leggen. Die adviseerde me gewoon die vlucht te halen en dan in Austin verloren bagage op te geven. Zo gezegd zo gedaan en na voor de 4e keer vandaag alles (t/m m'n schoenen) door zo'n apparaat te hebben gehaald kon ik boarden. Waarbij ook iets mis was gegaan, want op de instapkaart die ik in grote haast had gekregen stond dat ik een papieren ticket had, wat ik natuurlijk niet had... of ik ff kon wachten. Ging uiteindelijk goed dus in 't vliegtuig wachten op opstijgen. Daar meteen in gesprek geraakt met 3 Amerikanen (2 stuks original trailerpark trash en een loodgieter, maar na 30 minuten waren we nog niet in de lucht... Fantastische verhalen overigens: ze geloofden niet dat wij ongeveer 8 dollar per gallon betalen voor benzine. Na met 25 minuten vertraging te zijn geland was ik eindelijk in de goede stad. Vervolgens moest ik m'n bagage gaan claimen (ik heb niet meer eerst naar de band gekeken) en aangezien daar nog geen rij stond schoot dat redelijk op. Dingen opgegeven (eigenlijk alleen adres en stickers) en ik kon met mijn busje naar het huis toe... zonder spullen. Ik kon lakens en een handdoek lenen en ben even naar de "7-11" gelopen (ze verklaarden me voor gek, zoiets loop je toch niet, dan pak je de auto! -> het is denk ik 300 meter) om deo te kopen (tandenborstel heb ik nog uit het vliegtuig), en na ruim 24u wakker, kon ik dan eindelijk naar bed.... helaas alleen niet met m'n eigen spullen.....

Welkom

Welkom bij mijn weblog. Op deze pagina's zal ik iedereen op de hoogte houden van mijn 'avonturen' in de USA, en dan in het bijzonder in Austin, Texas.